Reality.

When I lost my mother I was seven years old. I was a girl who always dreamed about a prince charming, to be a singer and to be beautiful. I had my dreams, which got involved with the reality by means of my parents who wanted to maintain them. In daytimes, in daytimes when mom died, the bubble disappeared and the reality made me a tongs feet. A tongs feet which allowed me to notice that the reality has a grey color and that instead of being filled with enjoyment, it is filled with tears, with suffering, with broken heart and never cure.

      Today almost eleven years later, three weeks after the death of my dad my world again collapses. Collapses in a more well-balanced way but collapses in a way which destroys everything until the last pieces. After eleven years lives in a suffering but also on enjoyment of meeting from time to time with dad. After eleven years and after thousands of not said words of love, my world catches fire.It changed a village to burn in which which the only alive person it is me. The only one. In my heart. Surrounded with people, by the family and by the friends, but in a solitude of suffering which makes me sick.

      When somebody has the courage to ask me how I go I always answer with the truth that I got used to. How can we become used to the loss of the persons which we love? It is quite simple. We become used in it felt by a big hole in the heart which will never be cured. We are possible that to learn to live with.
      The life can be jealous. We cannot have everything. We cannot follow in a foreign country where our intended has a vision much more positive than in the country where from we come and to have a complete family which loves us. I emphasize: complete. I am not alone to the world. There is a person, a small Grandma who stays up me, in there that she I owe all my life. A life which unfortunately not ideal and not happy has any level, but full of parental love, that I did not have the opportunity taste in full. 

      We concentrate not only on the misfortune. It is of no use. Of course that makes badly and is going to hurt still for a very long time. Even for a long time I am going to cry in evenings with my nanny Lucifer in arms but that will change nothing. I owe, we have to cross the life. Crossed the life which else full of time will take persons who are dear to our heart. The strength? Where to find it? In the previous of us. In our dreams. In our plans. In our heads. And remember itself that at the moment on the sky a star in more shines for us.

 Quand j'ai perdu ma mère j'avais sept ans. J'étais une petite fille qui rêvais toujours d'un prince charmant, d'être une chanteuse et d'être belle. J'avais mes rêves, qui se mêlait avec la réalité à l'aide de mes parents qui voulaient les maintenir. Le jours, le jours quand maman est décédée, la bulle a disparu et la réalité m'a fait un croche pieds. Un croche pieds qui m'a permis de s'apercevoir que la réalité a une couleur grise et qu'au lieu d'être rempli de joie, elle est remplie de larmes, de souffrance, de coeur brisé et jamais guérit. 

       Aujourd'hui presque onze ans plus tard, trois semaines après le décès de mon papa mon monde à nouveau s'écroule. S'écroule d'une manière plus équilibrée mais s'écroule d'une manière qui détruit tout jusqu'aux derniers morceaux. Après onze années vit dans une souffrance mais aussi de joie de rendez-vous de temps en temps avec papa. Après onze ans et après des milliers mots d'amour pas dits, mon monde prend feu. Il c'est changé en village bruler dans lequel la seule personne vivante c'est moi. Seule. Dans mon coeur. Entouré de gens, par la famille et par les amis, mais dans une solitude de souffrance qui me rend malade.

      Quand quelqu'un a le courage de me demander comment je vais je réponds toujours avec vérité que j'ai pris l'habitude. Comment peut-on s'habituer à la perte des personnes qu'on aime? C'est tout simple. On s'habitue à le ressenti d'un gros trou dans le coeur qui ne guérira jamais. On peut qu'apprendre à vivre avec. 

      La vie peut être jalouse. On ne peut pas avoir tout. On ne peut pas suivre dans un pays étranger où notre future a une vision beaucoup plus positive que dans le pays d'où on vient et avoir une famille complète qui nous aime. Je mets en valeur: complète. Je ne suis pas toute seule au monde. Il y a une personne, une petite Mamie qui veille sur moi, a là qu'elle je dois toute ma vie. Une vie qui malheureusement pas idéal et pas heureuse a tout niveau, mais pleine d'amour parental, que je n'ai pas eu l'occasion goûter en entier.

       Nous nous concentrons pas seulement sur le malheur. Cela sert à rien. Bien sûr que ça fait mal et va faire mal encore très longtemps. Encore longtemps je vais pleurer les soirs avec ma nounou Lucifer dans les bras mais ça ne changera rien. Je dois, nous devons traverser la vie. Traversé la vie qui encore plein de fois prendra les personnes qui sont chères à notre coeur. La force? Où la trouver? A l'antérieur de nous. Dans nos rêves. Dans nos plans. Dans nos têtes. Et se rappeler qu'en ce moment sur le ciel une étoile en plus brille pour nous.

    Kiedy straciłam moja mamę miałam siedem lat. Byłam malutka dziewczynka,która dalej wierzyła w księcia,w bycia piosenkarka i w bycie ładną. Miałam swoje marzenia,które mieszały mi się z rzeczywistością,dzięki moim rodzicom,którzy podtrzymywali owe wizje. W dzień, ten dzień w którym mama zmarła ,banka prysła,a dościgła mnie rzeczywistość. Rzeczywistość burego koloru,która zamiast być wypełniona szczęściem,była wypełniona łzami,bólem,złamanym i niezagojonym sercem.

    Dzisiaj czyli prawie jedenaście lat później,trzy tygodnie po śmierci mojego taty,mój świat na nowo się zawala. Zawala w sposób bardziej wyważony,lecz doszczętnie wyniszczający.Po jedenastu latach życia w bólu,ale i tez w radości spotkań z tata raz na jakiś czas.Po jedenastu latach i milionach nie wypowiedzianych slow miłości,mój świat się spopielił.Zamienił się w spalone miasto,w którym jedyną żyjącą osoba jestem ja. Samotna. W swoim sercu. Otoczona ludźmi,rodzina i przyjaciółmi,ale tak chorobliwie samotna w swoim cierpieniu.

    Kiedy ktoś ma odwagę zapytać jak się miewam odpowiadam zgodnie z prawda,ze jestem przyzwyczajona.Jak można się przyzwyczaić do tracenia ludzi,których się kocha?Normalnie. Przyzwyczajamy się do wypalonej dziury w sercu,która nigdy się nie zagoi .Można co najwyżej się nauczyć się z nią żyć.

    Los bywa zawistny.Nie można mieć wszystkiego.Nie możemy uczyć się zagranica,gdzie nasze szanse na dogodna przyszłość są o wiele większe niż w naszym kraju i mieć kochającą pełną rodzina.Zaznaczam pełną. Nie jestem sama na świecie. Czuwa nade mną pewna starsza pani,której zawdzięczam swoje życie .Zycie,które mimo,ze nie idealne i nie w pełni szczęśliwe,ale wypełnione miłością rodzicielską,której nie dane było mi zakosztować w pełni. 

   Nie skupiajmy się na cierpieniu. Na nic się to nie zdaje. Oczywiście,ze boli. I będzie bolało,jeszcze przez bardzo długi czas.Jeszcze przez długi czas będę łkała wtulona w w mojego pluszowego misia Lucyfera,ale nie zmieni to niczego.Musze,musimy iść dalej. Brnąć w życie,które jeszcze nie raz zabierze nam,nie jedną osobę,drogą naszemu sercu. Siła?Gdzie ją zdobyć?W sobie.W swoich marzeniach.W swoich planach.W swojej głowie. I pamiętać,ze dla nas w tym momencie świeci o jedna gwiazda więcej na niebie.