Mommy.

My mom when she came in France, before taking the political asylum,spent three months in the Parisian subway. Without money, or live. Without knowing the language, without knowing the rules of the French life. But she did not return to Poland. She did not admit to the family what this past. She did not call, she was asked no help. She wanted to succeed alone. She was lucky. Somebody to help her. With this history which begins the post today, for a simple reason. I want to show you the obstinacy in the hardest moments of the life. In the most difficult moments she did not make crisis and she did not show these weaknesses. She walked any right in its life by looking alone for a solution for these problems which she has caused. The patience in its decision helped him. The fate, wanted to give to him of the help. And she found. There are few people in this world are capable of persevering in their decision. As soon as there is we want rather than to face, change our life, change our plans and to redo us the sketch of our life. But how much again departure he can exist? We cannot begin to be something and always the first ones to break the failures. The life and the world inked several times shall we want to waste our visions, but the discount is what we want? No, each of us has the pride and each of us like not admitting an error. It is something who does not go into our personality. The man makes plans so that they come true. He would want to set up all that he supposed and becomes that the reality On the other hand without passion after a fall we withdraw from the game. I say no to such a behavior. Let us try, let us fight. There will be always failures, but finally we shall make a success, because as the proverb say: The warriors fight all their life.

Ma maman quand elle est venue en France, avant de prendre l'asile politique, a passé trois mois dans le métro parisien. Sans argent, ou habiter. Sans connaître la langue, sans connaître les règles de la vie française. Mais elle n'a pas retourné en Pologne. Elle n'a pas avoué à la famille ce qui ce passé. Elle n'appelait pas, elle demandée pas d'aide. Elle voulait réussir toute seule. Elle avait de la chance. Quelqu'un la aider. Avec cette histoire que commence le poste aujourd'hui, pour une simple raison. Je veux vous montrer la persistance même dans les moments les plus durs de la vie. Dans les moments les plus difficiles elle n'a pas fait de crise et elle n'a pas montré ces faiblesses. Elle marchait tout droit dans sa vie en cherchant toute seule une solution pour ces problèmes qu'elle a provoquait. La patience dans sa décision lui a aidé. Le destin, a voulu lui donner de l'aide. Et elle a trouvé. Il y a peu de gens dans ce monde sont capables de persévérer dans leur décision. Aussitôt qu'il y a on veut plutôt qu'affronter , change notre vie, changer nos plans et à nous refaire le croquis de notre vie. Mais combien de nouveau départ il peut exister? On ne peut pas commencer quelque chose et être toujours les premiers à briser les échecs. La vie et le monde encré plusieurs fois voudrons-nous gâcher nos visions, mais est-ce que la remise est ce que nous voulons? Non, chacun de nous a sa fierté et chacun de nous aime pas admettre une erreur. C'est quelque chose qui ne rentre pas dans notre personnalité. L'homme fait des plans pour qu'ils se réalisent. Il voudrait mettre en place tout ce qu'il a supposé et ça deviennent la réalité D'autre part sans passion après une chute on se retire du jeu. Je dis non à un tel comportement. Essayons, battons-nous. Il y aura toujours des échecs, mais finalement on réussira, car comme dit le proverbe: les guerriers se battent toute leur vie.

Moja mama,przyjeżdżając do Francji ,przed wzięciem azylu politycznego ,spędziła trzy miesiące w metrze paryskim. Nie majac pieniędzy, gdzie mieszkać. Nie znając języka oraz zasad francuskiego życia. Jednak nie wróciła do Polski. Nie przyznała się rodzinie o tym co się dzieje. Nie zadzwoniła , nie poprosiła o pomoc. Chciała sobie sama dać rade. Miała szczęście. Ktoś jej pomógł. Ta opowieścią zaczynam dzisiejsza notkę,z prostego powodu. Chce pokazać Wam czytelnikom wytrwałość nawet w najcięższych momentach życia. W najtrudniejszych chwilach nie załamała się i nie pokazała słabości. Stąpała twardo po ziemi,szukając sobie jakiegoś rozwiązania,które pozwoli jej zakończyć cierpienie,które sama na siebie sprowadziła. Wytrwałość w postanowieniu jej pomogła. Los chciał,żeby znalazła pomoc. I ja znalazła. Niewielu ludzi jest na świecie,którzy są wstanie tak wytrwać w swoich własnych planach. Gdy tylko pojawia się jakaś przeszkoda,zamiast stawić jej czoła wolimy zmienić swoje życie , zmienić plany i zacząć od nowa układać zarys życia. Lecz ile może być tych nowych początków. Nie można wciąż czegoś zaczynać i łamać się przy pierwszych porażkach. Zycie i świat jeszcze nie raz ze chcą nam zepsuć nasza wizje,ale czy poddanie się jest tym czego pragniemy. Nie,każdy z nas ma swoja dumę i każdy z nas nie lubi się przyznawać do błędu. Jest to coś co nie mieści się w ramach naszych osobowości. Człowiek chciałby,żeby jego plany się spełniły. Chciałby żeby wszystko co sobie założył,wyobraził ,stało się rzeczywistością życia. Z drugiej strony beznamiętnie przy każdej porażce pozwolimy się wycofać. Mowie nie,takie zachowaniu. Próbujmy,walczmy. Beda porażki,ale może wreszcie się uda,bo jak mówi pewne przysłowie : wojownicy walczą cale życie.